اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر غلظت های هورمون رشد و igf-1 در زنان فعال

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح gh و igf-1 سرم زنان جوان فعال بود. 21 آزمودنی مورد بررسی قرار گرفته در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنیها گرفته شد. گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه خونی دادند. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل نیز، از آزمون t جفتی استفاده شد. نتایج نشان داد، 8 هفته تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی - هر دو - باعث افزایش gh و igf-1 سرم زنان جوان فعال می شود. از طرفی در مقایسه بین تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی مشخص شد، تمرین مقاومتی تداومی باعث افزایش بیشتر gh در مقایسه با تمرین مقاومتی تناوبی می شود، هرچند که در مورد igf-1 تفاوتی بین نوع تداومی و تناوبی تمرین مقاومتی مشاهده نشد. با توجه به افزایش بیشتر gh در گروه تمرین تداومی در مقایسه با گروه تمرین تناوبی، این احتمال وجود دارد که بدنبال تمرینات مقاومتی تداومی، فرایندهای آنابولیک بیشتر از تمرینات مقاومتی تناوبی باشد. به هر حال چنین تفاوتی در ifg-1 سرم بین دو نوع تمرین مشاهده نشد. لذا جهت نتیجه گیری دقیق نیاز به بررسی های بیشتر می باشد.